Als kleine bruine meisjes mij vertellen dat ze wit willen zijn, dan breekt mijn hart. What can I do? They are beautiful, but they can’t see.
Met een “witte bril” op lopen ze door het leven, gelovend dat ze zo zelf wit zijn, hopend geaccepteerd te worden. Steeds meer wit. Steeds minder hun eigen kleur. Steeds meer wit. Steeds meer hun eigen huidskleur verachtend. Want ‘black is niet beautiful’ is de boodschap die er op verschillende subtiele manieren wordt ingedramd. Zwart is wild of crimineel of monsterlijk of zwarte pieterig. Maar waardig, trots, sterk, intelligent en mooi? Oh nee…dat niet.
Racisme vernietigt. En te veel racisme zorgt er voor dat je als persoon die er slachtoffer van is, het gaat geloven. Dat je racistisch wordt tegenover jezelf en een soort van zelfhaat creëert. Geïnternaliseerd racisme. Vaak zonder dat je het zelf doorhebt.
Is er een maatschappelijk probleem wanneer je ziet dat jongeren met een andere huidskleur of culturele achtergrond zich niet goed in hun vel voelen, zich niet geaccepteerd voelen? Is er een maatschappelijk probleem wanneer we op televisie vooral witte mensen zien en verder in de maatschappij rolmodellen met een andere culturele achtergrond zoek zijn? Is er een maatschappelijk probleem wanneer jongeren hun plaats niet meer vinden, verdwaald geraken, radicaliseren of geen uitweg meer zien? Ik denk dat ik dit eigenlijk niet hoef te vragen.
Praat. Kijk rond. Vraag. Vraag hoe jongeren zich voelen, vraag hoe ze zich écht voelen, vraag naar wie ze opkijken, vraag wie hun rolmodellen zijn, vraag hoe het voelt om met een andere culturele achtergrond op te groeien in België. Tussen twee of meerdere culturen... Er zijn enkele rolmodellen met andere culturele roots. Ik heb het dan over mensen die jongeren in hun directe omgeving inspireren, empoweren, bewust maken en moed geven. Ik ben enorm dankbaar dat zij er zijn en het liefst van al zou ik me alleen daar op willen focussen. Op wat wel goed gaat. Maar soms is het nodig om aan te klagen wat er fout loopt. Er is al langer dan vandaag een probleem aan de gang en ik schrijf. Ik schrijf omdat ik niet anders kan. Ik schrijf omdat ik verandering wil zien.
Media. Wit Onderwijs. Wit Overheden. Wit Politiek. Wit … Zeg me niet dat ‘we allemaal hetzelfde zijn’ en dat je ‘geen kleur ziet’. Heel lief, maar dat zou betekenen dat je niet ziet hoe onze maatschappij in elkaar zit en hoe steeds dezelfde mensen verder gaan. En steeds dezelfde mensen uitvallen.
Terwijl het leven van de volwassenen ‘z’n gewone gangetje gaat’, zijn er jonge mensen –onzeker en kwetsbaar – op zoek naar wie ze zijn en wat ze zullen (kunnen) betekenen in deze wereld. Want velen zien dit niet meer. Als wij jongeren willen die de toekomst ingaan met een grote portie zelfvertrouwen en zelfliefde, dan is het tijd dat onze ogen opengaan. Dat we samen leren over wit privilege, beseffen dat racisme volledig in ons systeem zit en niet enkel over uitspraken gaat; dat we kijken naar hoe het onze samenleving affecteert en wat er zou kunnen veranderen als we dieper durven kijken.
Ik wil mensen rondom mij die kunnen zijn wie ze zijn. Ik wil geen mensen zien afzien omdat ze zich in een maatschappelijk geaccepteerd kotje moeten steken en zo een deel van hun identiteit moeten achterlaten. Dit is wat er gebeurt als een hoofddoek niet toegelaten wordt, dit is wat er gebeurt als de omgeving mainly ‘wit’ is en er voor ‘bruine meisjes’ geen voorbeeld is, dit is wat er gebeurt als andere culturen niet in hun waarde worden gezien. Dit is wat er gebeurt wanneer wij, als mensen, elkaar niet accepteren zoals we zijn, in onze diversiteit. In ons anders zijn.
Ik wil een samenleving waarin we kunnen samenleven met elkaars verschillen en gelijkenissen, waar verdraagzaamheid en respect op nummer 1 staat. Ik wil een samenleving waar een Belg niet alleen gezien wordt als een wit persoon die ’s avonds naar één of vtm kijkt, maar ook als een black beauty die woorden bij elkaar rapt, een moslima die het talent heeft jongeren te inspireren, een Brusselse jongere die zes talen spreekt, een trotse vader met Irakese roots die zijn twee petotters naar school brengt en duizenden andere mensen die op hun beurt, in hun verschil en in hun gelijkenis, mee Belg zijn.
We are ALL beautiful and I want us to see; het is hoog tijd.