Zoals gewoonlijk, wanneer ik een avondje babysit, stop ik de kindjes die onder mij wonen in bed en blijf ik nog even aan de trap zitten totdat ze rustig in slaap vallen. De middelste van de drie, kwam terug uit zijn bed en vroeg, al kijkend naar mijn grote, witte, pluchen pantoffels: “Ga jij jouw pantoffels meenemen naar Afrika?” “Ik denk het niet want in Ghana is het heel warm.” antwoordde ik. “Ja, maar als je daar dan ook de trap oploopt om naar jouw kamer te gaan, dan heb je toch pantoffels nodig? Anders worden je voeten koud.” “Hm, daar heb je eigenlijk gelijk in, ja. Goed idee. Ik ga het op mijn lijstje schrijven” antwoordde ik hem. Wetende dat ik de pantoffels niet in mijn zak zou steken; ik vond zijn argument toch goed.
Hij liep terug naar bed om te slapen. Al stond hij een minuutje later al weer bij mij, duidelijk nog in zijn hoofd nadenkend over het feit dat ik weg ga en dus niet meer boven hen zal wonen: “Maar wat ga jij daar dan doen, in Afrika?”. Toen ik hem een beetje probeerde uit te leggen wat ik graag wilde doen, vroeg hij: “Kan jij dan niet meer op ons babysitten?”
Ik vond het zo mooi en schattig hoe hij de situatie probeerde te begrijpen, maar tegelijkertijd brak mijn hart.
“En wanneer is dat dan, dat jij weg gaat?”. In principe zijn dit simpele vragen, maar hoe leg je aan kinderen het concept 'tijd' uit? Zij hebben nog geen notie van ‘volgende maand’ of ‘volgend jaar’. Zij leven vooral in het nu. Ik zei hem dat het nog zeker meer dan dertig keer slapen was. Dat antwoord leek hem tevreden te stellen. Hij liep weer naar zijn bed om te slapen maar draaide zich nog even om en terwijl hij naar mij keek, zei hij: “Maar… ik ga jou… ik ga jou wel heel hard missen.”
Enkele dagen later toonde ik de kindjes hier beneden waar Ghana ligt. We keken op de wereldkaart die in hun kamer hangt. Ik legde, in hun woorden, uit dat Afrika geen land is maar een continent. Dat was een hele openbaring voor hen! We need to start early enough with education! :-)
Gisteren kwam ik thuis en had ik post gekregen van hen. We hebben een zelfgemaakte brievenbus waarin ik briefjes kan steken die ik voor hen heb geschreven en waarin zij hun tekeningen of briefjes naar mij kunnen posten. In de brievenbus vond ik deze tekening:
Kinderen zijn er op hun eigen manier mee bezig. Ze verwerken op hun eigen manier, maar blijven zo puur en eerlijk. Ik weet nog toen ik vier jaar geleden in Schaarbeek woonde, ik kinderen in mijn omgeving miste. Ik was enkel omringd door leeftijdsgenoten of volwassenen. Ook leuk, maar niet hetzelfde.
Nu dat mijn tijd hier bijna afloopt, besef ik dat ik door boven hen te wonen dagelijks contact met kinderen had – wat ik ervoor zo graag wou. Ik realiseerde me dat het mij veel heeft gebracht en dat het een grote meerwaarde voor mij was. Waar ik ook heen ga: ik zal kinderen rondom me heen willen blijven hebben. Het is ongelofelijk welke perspectieven zij kunnen bieden aan volwassenen. Net zoals ik toen voelde dat ik kinderen rondom mij wou, heb ik nu hetzelfde gevoel maar dan met oudere mensen. Ik wil hun levensverhalen horen en van hun wijsheid proeven.
Die verschillende generaties, we are meant to live together, to take care of one another and to learn from each other.
Love x