Daarstraks vloeide dit gedicht uit mijn vingers. Ik wil het graag met jullie delen. Reacties zijn altijd welkom.
In tijden als deze
In tijden van drukte, technologie, watervallen van mogelijkheden en consumptie, vraag ik mij af wanneer we de tijd nog nemen om stil te staan. Om tevreden te zijn met wat we hebben. Om dankbaarheid te tonen. Om samen te zijn. Om te fixen, te repareren; In plaats van nieuw te kopen. Of te ruilen voor een ander.
We denken veel na, maar we zijn niet bewust. We doen zo maar wat. We leven hoe dat er verwacht wordt te leven, we kopen maar wat; omdat het nu zo hoort een Iphone te hebben, omdat het ons toch niet raakt; Denken we.
We profiteren, we consumeren, we hebben alles wat we willen. Maar eigenlijk hebben we niets. We kunnen op veel manieren de weg vinden, maar we blijven verdwaald.
Blij met het ene? Toch maar snel weg, want daar staat het andere te lonken. Twijfels. Wat te kiezen? Wat is het beste? Ik wil het beste.
We denken en denken en vergeten te voelen. We wanhopen, we wantrouwen.
En vergeten te vertrouwen. Te vertrouwen op wat komt.