Niet zo lang geleden was ik bang van wat anderen van mij zouden denken, was ik erg afhankelijk van de mening van anderen. Onzekerheid kwam dan om het hoekje kijken. Toegegeven, het is nog steeds een proces. Al kan ik zeggen dat ik hier in gegroeid ben en dat heeft sommige zaken in mijn leven veranderd op een manier die ik niet had verwacht. Het heeft me meer rust gegeven en meer vertrouwen in wie ik ben. Het heeft me doen beseffen dat alles op zijn pootjes valt wanneer het op z'n pootjes moet vallen.
Alleen kan die val, voordat ik op m'n pootjes beland, soms lang duren en eng zijn. Ik bevind me soms heen en weer slingerend tussen verschillende emoties waar ik niet weet waarvan ze komen. Verdrietig, gefrustreerd, boos, teleurgesteld, onzeker, eenzaam. Soms weet ik wel waarvan ze komen maar vind ik het moeilijk om naar te kijken. Tijdens die val zijn er soms angstgedachten of negatieve gedachten over mezelf: 'dat gaat jou niet lukken', 'wie heeft daar nou wat aan', 'je bent niet goed genoeg', 'enkel als je dit of dat doet ben je goed'. Eveneens zijn er momenten waarbij ik besef dat ik mijn grenzen ben overgegaan of dat ik niet heb geluisterd naar mijn behoeften. Het is een eeuwig zoeken en vinden, een vallen en opstaan, een eeuwig waarderen van het moeilijke en het makkelijke omdat er lessen uit te leren vallen.
Het zijn de ervaringen die ik als moeilijk en negatief ervaarde, die me sterker hebben gemaakt, in de zin dat ze me dichter hebben gebracht bij mezelf. Ze hebben me geleerd wie ik ben, wat ik wil, wat ik niet wil, wat ik belangrijk vind, waar mijn pijnen en triggers zitten, waar mijn grenzen zijn, wat ik nodig heb, wat ik voor anderen kan betekenen, wat me gelukkig maakt en waar ik door moet. Naar mezelf kijken en reflecteren is hetgene wat mij hielp om daar duidelijkheid in te krijgen. Duidelijkheid in deze dingen en daar naar luisteren, is wat me dichter bij mezelf bracht. Mooie mensen die weerspiegelen wie ik ben of wat ze in mij zien, hebben hier ook bij geholpen.
Ik dacht altijd wel dat ik mezelf graag zag. Ja, toch? Wie ziet zichzelf nou niet graag. Maar hoe meer ik er over nadenk, hoe meer ik begrijp dat ik niet zo lief was voor mezelf. Het was voor mij belangrijker om anderen te pleasen, om het anderen naar hun zin te maken in plaats van te luisteren naar wat er zich in mijn hart afspeelde. Als ik het anderen naar hun zin maakte, dan zou ik graag gezien worden. Ik was bang voor eventuele verandering. Ik was bang om iets voor mezelf te kiezen, waardoor ik misschien verwachtingen van anderen niet zou inlossen, anderen niet blij zou maken of zou teleur stellen, anderen zou verliezen.
Verlies.
Ik denk dat dat een van mijn grootste angsten was, waardoor het veiliger voelde om niet voor mezelf te kiezen zodat anderen tevreden zouden blijven en er een soort van harmonie zou zijn. Het was een eindeloos voorbij gaan aan mezelf.
Ik durfde ook niet volledig uiten wat er zich in me afspeelde. Voor mij uitte dat zich voornamelijk in romantische relaties of in het flirt- of datingsproces dat zich ervoor afspeelt. Ik vond het moeilijk om uit te spreken wat er in me omging naar mannen toe. Alsof, als ik volledig mezelf zou zijn of zou uiten wat ik voelde, het alleen maar zou mislopen. Ik was dus liever niet volledig mezelf. Ik verkoos mijn eigen gevoelens te miskennen en daardoor niet te luisteren naar mezelf. Beter niet lief zijn voor mezelf, dan liefde verliezen. Dacht ik.
Het was eigenlijk een continue zoektocht naar liefde,
naar geliefd worden, omdat ik mezelf niet volledig liefhad. Dit is zo een cliché, ik weet het. Maar we zoeken allemaal continu naar vanalles om ons op te vullen, om comfort te voelen, om te voelen dat we belangrijk zijn, om geliefd te zijn. Om maar niet alleen te zijn en te moeten voelen wat er zich daar eigenlijk afspeelt. Waarom lopen we daar van weg? Waarom lopen we weg van onszelf? Waar zijn we zo bang van? Wat doe jij om jezelf 'op te vullen' of om je geliefd te voelen door een ander?
Uiteindelijk willen wij in deze wereld leven met het gevoel dat we iets kunnen betekenen, dat we graag gezien worden, dat we belangrijk zijn.
En jij, die dit nu leest, jij bent belangrijk.
Jij hebt iets te betekenen in deze wereld.
Jij hebt een reden om hier te zijn.
Jij hebt fantastische talenten die broodnodig zijn.
En daarom alleen al, is het belangrijk, dat iedereen zichzelf durft zijn, voor zichzelf durft kiezen, voor zichzelf durft gaan. Want alleen zo, kunnen we allemaal samenkomen in ons unieke zijn en wat voor elkaar betekenen. Wat is er nu heerlijker dan iemand die goed is in iets waar jij niet goed in bent? Of iemand die houdt van bepaalde klusjes waar jij niet van houdt? Hoe fijn is het dat iemand echt bij jou wil zijn om wie je bent? Hoe voelt het om volledig jezelf te kunnen zijn en dit ook aan anderen te tonen? Hoe voelt het als anderen volledig zichzelf kunnen zijn? Wat voor gevoel geeft het om blij te zijn met jezelf als beste vriend(in)? Wat zou er anders zijn als je keuzes zou maken uit liefde voor jezelf?